Adımı kaybettik...

10 Ocak tarihinden beri yazamıyorum. 11 Ocak günü adımın geldiği yeri, asıl Nazmi OKBAZ'ı, yani dedemi kaybettik. Cenaze ve Taziyelere ayırdım vaktimi. İşe bile gitmedim pek... Cenaze günü giremedim kalabalığın içine. Köşeden gizlice baktım. Dayanamazdım.... Babam, amcalarım, halalarım ağlıyordu. Ben saklıyordum göz yaşımı, silmeye çalışıyordum. Cenaze töreni bittikten sonra bile mezar başında ağlayanların yanına gidemedim. Hepsinin gitmesini bekledim. Ve tek başıma gidip dertleştim dedemle. Tabi ben ağlıyordum, o her zaman ki asaletini koruyordu benimle konuşurken. Neden gittiğini sordum, erken gelmişti bana gidişi... Bana vaktinin geldiğini, çağırıldığı için gittiğini söyledi. Sorgulamadım, yaradanın takdiriydi. Tek başıma geldim mezarlıktan eve. Bir gözüm arkada, 'Acaba benimle gelir mi ?' diye.

***

Bugün size dedemden bahsedicem. Çocukluğumdan ve dedemle geçirdiğimiz zamanlardan...

Dedem 1937 doğumlu tam bir köy delikanlısı. Kaybetme sebebimiz ise

Alzheimer hastalığı.

Dedem kendi öğrendiği kadarıyla keman çalardı. Yaylada, evde, gelen giden olduğunda... Bende severdim onu dinlemeyi. Hatta ben doğduğumda, "Ben öldüğümde kemanımı torunuma verin." diyede vasiyet etmiş. Öyle anlatırlar. Keşke ölmeseydi de ben ömrüm boyunca keman sesi duymamaya rağzıydım. Bulunduğumuz yer köy olduğu için pek bir kaynaşamazdık dedemle. Ne sarılabilirdim, ne öpebilirdim. Gördüğümüzde elini öperdik o kadar. Ama Allah Razı Olsun, bizleri gerçekten severdi. İlk bisikletimi o aldı mesela. Sonra bana tahtadan tüfek, topaç falan yapardı. İlk erkek torunu ben olduğum için adını bana vermişlerdi. Ufakken pek sevmezdim Nazmi ismini. Ama bundan sonra onurla taşıyacağım. Bana dedemden yadigar... Çok kıymetli. Bizim buralarda Babanın ismi verilen çocuklara "Bobuş" derler, Annenin ismi verilen çocuklarada "Anış" derler. Benimde köyde adım Bobuştu... Bobuş geldi, Bobuş gitti, Bobuşun annesi, Bobuşun Babası, Dedesi, Ebesi... Böyle seslenirlerdi. Halada bu yaşımda Bobuş diyen komşular, tanıdıklar var.

***

Dedemin 10 çocuğu var. Aslında 11'miş ama bir tane halam rahmetli olmuş çok ufakken. 4 halam, 5 amcam var kısacası. Ancak amcalarımın iki tanesi benim babannemden değil de, başka bir kadından. Dedemin ikinci karısını ben hiç görmedim. Onuda zaten babaannem hastayken almış. Sonra o gitmiş başka yerlere. Kendi babaannem de öz çocukları gibi sever o iki amcamı. İkisi de polis şimdilerde. Dedemle de en çok Ali Amcam ilgilenirdi zaten, birde Nurhan Halam.

***

Bir zamanlar Gezelim Görelim programı Anamur'a gelmişti. Bundan 3-4 yıl önce. O zamanlar sağlıklıydı dedem. Keman çalmış programda. Ben o yıllarda üniversitede olduğum için internetten izledim. Ama canlı olarak program saatinde tabi. O programın videosunu arıyorum da henüz bulamadım. Bulduğumda sizlerle de paylaşıcam.

***

Velhasıl kelam, adımı, şanımı, atamı, dedemi kaybettim. Üzgünüm... Mekanı cennet olsun. Nur içinde yatsın inşallah.